Shopping Mall / (first impressions + small confessions) (22 Νοεμβρίου 2009, Κινηματοθέατρο Παλλας Λευκωσία)

"Κάνεις δεν ξέρει τι κρύβουν οι άνθρωποι! Οι όψεις μεταποιούνται πια τόσο εύκολα, που η εσωτερική ζωή παραμένει μυστικότερη από ποτέ"

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος

Το έργο ασχολείται με το θέμα των πρώτων εντυπώσεων και τη διαφορά μεταξύ της εικόνας που δημιουργούν οι άλλοι για μας, σε αντίθεση με τα εσωτερικά κίνητρα που καθορίζουν αυτή την εικόνα στον καθένα μας.

Έχοντας υπόψη αυτή τη διαφορά, πόσο αληθινές/ειλικρινείς είναι οι σχέσεις που δημιουργούνται ανάμεσα σε μας και τους συνανθρώπους μας;  Πόσο εύκολα ή δύσκολα αλλάζει η αντίληψη για τους γύρω μας, όταν γνωρίσουμε τα πραγματικά κίνητρα και τους εσωτερικούς προβληματισμούς τους;

Μέσα στο καθημερινό περιβάλλον ενός εμπορικού κέντρου, τρείς άνθρωποι συναντιούνται. Τι κεντρίζει η παρουσία του ενός πάνω στον άλλο; Ποιά είναι τα πρώτα ερεθίσματα επαφής και τι είδους σχέσεις δημιουργούνται μέσα απο αυτή την επαφή; Και τέλος, ποιά είναι τα πραγματικά εσωτερικά κίνητρα που τους ωθούν να λειτουργήσουν μέσα σε αυτό τον χώρο;

Ιδέα/Σκηνοθεσία: Μαρία Κυριάκου σε συνεργασία με τους performers

Performers: Αλέξης Βασιλείου, Μαρία Καυκαρίδου, Ράνια Σαμάν

Μουσική Επιμέλεια: Πάνος Μπάρτζης

Madame B. Κριτική (24/05/2009)

2 γυναίκες - 2 διαφορετικές εποχές

>"Μadame Β" από την Ομάδα ΟΝΕ/ΟFF

ΝΟΝΑ ΜΟΛΕΣΚΗ

Χρειάζεται υποκριτική προσωπικότητα με πολύ με- γάλο εκτόπισμα για να μπορεί να κρατάει τέτοια σόλο, χωρίς να προκαλεί χαλάρωση ρυθμού, όπως και μείωση συγκέντρωσης εκ μέρος του κοινού 

Ιδέα/Σκηνοθεσία: Μαρία Κυριάκου Διασκευή/ Δραματουργική επεξεργασία κειμένου: Μαρία Κυριάκου Σκηνικά: Βασίλης Δωρίτης, Πάνος Μπάρτζης Επιμέλεια κίνησης: Μilena Ugren-Κoulas Μουσική επιμέλεια: Μαρία Κυριάκου Ενδυματολογία: Νάταλη Κωνσταντινίδου Σχεδιασμός φωτισμού: Βασίλης Πετεινάρης Παίζουν: Άντρη Ευμίδου, Μαρία Καυκαρίδου, Δημήτρης Κωνσταντινίδης, Κώστας Συλβέστρος, Αντρέας Χατζηγεωργίου. Ισως αυτές είναι οι ιδανικές συνθήκες υπό τις οποίες μπορεί να ανταποκριθεί κανείς στο ερέθισμα από μια παράσταση. Δεν έχω δει τις προηγούμενες δουλειές της ομάδας ΟΝΕ/ΟFF, το performance «Little Βoxes» και την παράσταση «Where ismylove?», δεν έχω ξαναδεί στη σκηνή τους τρεις από τους πέντε συντελεστές, δεν έχω υπόψη μου τα δύο ελληνικά έργα (της Ντάτσια Μαραίνη «Αναζητώντας την Έμμα» και της Κλαίρης Μισοτάκη «Οι Παράξενοι Λόγοι της Κυρίας Μποβαρύ») που συνόδευαν στη «βιβλιογραφία» της παραγωγής τη «Μadame Βovary» του Gustave Flaubert. Δεν έχω μιλήσει με κανένα για τις εντυπώσεις από αυτή την παράσταση, δεν έχω ακούσει άποψη για τις παλαιότερες παραγωγές. Οπότε η γνωριμία είναι πραγματικά της στιγμής, και η ανταπόκριση άμεση και αφιλτράριστη.
Η ιδέα της Μαρίας Κυριάκου είναι γοητευτική και θεατρικά γόνιμη. Ένιωσα θετική προδιάθεση και μόνο εξαιτίας της επιλογής της λογοτεχνικής βάσης. Η «Μadame Βovary» του Flaubert, μαζί με το «Κόκκινο και Μαύρο» του Στεντάλ, είναι τα αγαπημένα της μακρινής μου εφηβείας. Εξάλλου, από τότε που γράφτηκε το μυθιστόρημα, η ηρωίδα του Έμμα Μποβαρύ υπήρξε, σε πολλές κοινωνίες και δεκαετίες, σημείο αναφοράς όταν οι συζητήσεις άγγιζαν το δικαίωμα της γυναίκας για την κοινωνική ελευθερία, για την ηθική απενοχοποίηση, για τα «εγκλήματα καρδιάς».
Έτσι, η ιδέα να χρησιμοποιηθεί η κλασική μορφή της Έμμας Μποβαρύ για τον παραλληλισμό με μια σύγχρονη γυναίκα, την Β. εντάσσεται στην πλούσια μετακειμενική παράδοση γύρω από το φλομπερικό έργο. Ταυτόχρονα πρέπει να επισημάνουμε, ότι η θεατρική διασκευή της Μαρίας Κυριάκου γίνεται από σύγχρονη και σε τέτοιο βαθμό προσωπική οπτική γωνιά, που μπορεί να θεωρηθεί όχι απλή χρήση της κλασικής μορφής, αλλά ερμηνεία της.
Αυτό το ερμηνευτικό ύφος αντιλαμβάνεται και υιοθετεί η ηθοποιός Άντρη Ευμίδου. Η δική της Μποβαρύ είναι ιδωμένη από τη δική μας εποχή, η δική της ερμηνεία περιέχει κρίση, ειρωνεία, συμπάθεια. Το τρίγωνο των ανδρών της Έμμας, ο Δημητρης Κωνσταντίνου, ο Κώστας Συλβέστρου, ο Αντρέας Χατζηγεωργίου, προσπαθούν (επιτυχώς) να συντονιστούν με την Άντρη Ευμίδου, αλλά είναι φανερό ότι η Μαρία Κυριάκου (σε ρόλο σκηνοθέτη) ενδιαφέρεται περισσότερο για τις γυναικείες μορφές.
Η δομή της παράστασης βασίζεται στον άξονα της σύγκρισης / αντίθεσης των δύο γυναικών και των δύο εποχών. Η Μαρία Κυριάκου προαναγγέλλει αυτή τη δομή στον τίτλο, παντρεύοντας το όνομα της Έμμας και της Β.(= Μadame Β) και συνεχίζοντας-«Δύο γυναίκες. Δύο διαφορετικές εποχές».
Η σύγχρονη γυναίκα, η Β (Μπι), έχει το δικό της σκηνικό χώρο και χρόνο. Ο χώρος-περιορισμένος, πολυθρόνα μπροστά στον αόρατο ψυχαναλυτή. Ο χρόνος-επίσης περιορισμένος, το ρολόι στον τοίχο μετράει τη δική της ώρα, και όχι της Έμμας.
Η Μαρία Καυκαρίδου παίζει σε πολύ διαφορετική μανιέρα από την Άντρη Ευμίδου. Οι όροι αντιστρέφονται. η Έμμα χάνεται στη ζάλη των πράξεών της και της κοινωνικής καταδίκης, αλλά τολμά, ζει, κλέβει την ελευθερία. Η σημερινή της «ανάλογος» δεν τολμά να σπάσει τη φυλακή του γάμου της. Η φαινομενικά πετυχημένη ζωή, οι δήθεν καλές σχέσεις με τον άνδρα της, οι δήθεν ικανοποίηση με τη δήθεν «καλή ζωή» που έχει, δημιουργούν κάτι σαν «σιδηρούν προσωπείο», όπου μόνο τα μάτια εκφράζουν την απελπισία. Η Μαρία Καυκαρίδου, περιορισμένη στη χρήση εκφραστικών μέσων, καταφέρνει να παίξει την απόγνωση της ηρωίδας της χωρίς υπερβολές, χωρίς δραματισμούς, «ξεπαγώνοντας» τον εαυτό της σιγά σιγά.
Αυτό που δεν πέτυχε στην παράσταση, κατά την άποψή μου, είναι το εύρημα των, ας τα ονομάσουμε, σιωπηλών επιβραδύνσεων.
Τέτοιες στιγμές έχουν και οι δύο τομείς της παράστασης. Η Έμμα χορεύει ερωτικά με τους εραστές της σιωπηλά και αργά, εκφράζει την απόγνωσή της βγάζοντας τα ρούχα της σιωπηλά και αργά, η Β. αφήνεται σε ερωτικές φαντασιώσεις, σιωπηλά και αργά...
Πιστεύω, χρειάζεται υποκριτική προσωπικότητα με πολύ μεγάλο εκτόπισμα για να μπορεί να κρατάει τέτοια σόλο, χωρίς να προκαλεί χαλάρωση ρυθμού, όπως και μείωση συγκέντρωσης εκ μέρος του κοινού. Εξάλλου, στη μικρή διάρκεια της παράστασης, ο χρόνος που αφιερώνεται σ’ αυτά τα σιωπηλά σόλο και ντουέτα, είναι υπερβολικός.

Madame B. (Μάιος 2009, Τεχνοχώρος ΕΘΑΛ Λεμεσός - Ανοιχτό Θέατρο Λευκωσία

Δύο γυναίκες. Δύο διαφορετικές εποχές.

Πως η εποχή που ζούμε καθορίζει την προσωπική μας ελευθερία; Είμαστε πραγματικά πιο ελεύθεροι στη σύγχρονη κοινωνία ή μήπως η ψευδαίσθηση μιας «καλής ζωής» περιορίζει την ανάγκη μας για εσωτερικούς προβληματισμούς και προσωπική έκφραση;

Η παράσταση, βασισμένη στο κλασσικό έργο του Gustave Flaubert, «Madame Bovary», έχει ως στόχο να αντιπαραθέσει τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς της κλασσικής ηρωίδας με μια σύγχρονη γυναίκα και να προβάλλει μέσω της διαχρονικής αυτής αλληλεπίδρασης, την αλλοίωση των εννοιών που ορίζουν την κοινωνική μας πραγματικότητα.

ΙΔΕΑ - ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ / Μαρία Κυριάκου

ΔΙΑΣΚΕΥΗ - ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ / Μαρία Κυριάκου

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΙΝΗΣΗΣ / Milena Ugren-Koulas

ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ / Μαρία Κυριάκου, Πάνος Μπάρτζης

ΣΚΗΝΙΚΑ / Βασίλης Δωρίτης

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΦΩΤΙΣΜΟΥ / Βασίλης Πετεινάρης

ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΟΣ / Νάταλη Κωνσταντινίδου

ΜΑΚΙΓΙΑΖ / Πόπη Μιχαηλίδου

ΗΘΟΠΟΙΟΙ

Άντρη Ευμήδου

Μαρία Καυκαρίδου

Δημήτρης Κωνσταντινίδης

Κώστας Συλβέστρος

Ανδρέας Χατζηγεωργίου

Κριτική Έργου

WHERE IS MY LOVE? ****

| Εκτύπωση | 19/05/2008 | Γράφει η Αργυρώ Τουμάζου

One/ Off
ΑΝ Η ΛΕΞΗ «LOVE» ΣΑΣ ΠΑΡΑΠΕΜΠΕΙ ΣΕ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΥΣ, ξεχάστέ το! Γιατί το ενδιαφέρον performance της νεοσύστατης νεανικής ομάδας ONE/OFF της Λεμεσού, αποτολμά τη δυσάρεστη πλευρά της. Της κακοποίησης, μικρής-μεγάλης, ψυχικής, πνευματικής, από μια «αγάπη» καταπιεστική και αρρωστημένη. Πανανθρώπινο φαινόμενο, αλλά εδώ άκρως κυπριακό αφού αναγνωρίζουμε συμπεριφορές οικείες. Μια αλυσίδα εικόνων, που ενώ αδιαφορεί για κλασική πλοκή και συνοχή, όμως εξελίσσει χαρακτήρες και θέμα δυναμικά και ποικιλότροπα, μέσω μιας σειράς έντονων στιγμιότυπων.
Μια μάνα μπουκώνει ανελέητα την κόρη με ψωμί και το γιο με γάλα, με ένα καταναγκασμό οικοκυράς σε απόγνωση. Με το σύζυγο αργότερα από παθολογικό έρωτα σε βία (ένα ζουμερό ντουέτο αποτελεσματικά χορογραφημένο) και συνεννόηση καμία. Ένας διάλογος των δύο παιδιών, θύματα της κατάστασης, υποδεικνύει τη σεξουαλική κακοποίηση πατρός. Θέαμα ενεργητικό, χωρίς μελόδραμα, ούτε εξηγήσεις, αλλά μια έξυπνη και ζωντανή μεταφορά, με μια αφαίρεση σύνθεσης που ίσως θεωρηθεί «διανοούμενης τάσης», αλλά που απαιτεί να της αφεθείς για ν’ απολαύσεις θέαμα. Αυτή είναι η ιδιαίτερη αισθητική τους, όσο μπορώ να γίνω αντιληπτή. Και με πολύ σοφό δίχτυ ασφαλείας τη συρραφή κειμένων που έκανε η Μαρία Κυριάκου (ιδέα και σκηνοθετική επιμέλεια παράστασης) από κείμενα λογοτεχνών, Ελλήνων και ξένων, όπως Οδυσσέας Ελύτης και Κωνσταντίνος Βήτα, Σάρα Κέιν και Μαλβίνα Κάραλη και πολλοί άλλοι. Με ωραίες μουσικές επιλογές, κι ευαισθησία στα τραγούδια τους, όπως το εισαγωγικό ερωτικό του αρσενικού και τα μελαγχολικά σιγοτραγουδίσματα των αδερφιών. Πρόβαλαν και μια στιγμή γενικές στατιστικές για τη βία στην οικογένεια, τολμώντας ευτυχώς και στοιχεία Κύπρου, όπου η Λεμεσός βγαίνει πρώτη με διαφορά. Αν αυτό δεν μας αφορά, τότε τι σκ…
Το τέλος σε βρίσκει σίγουρα επηρεασμένο, μην πω κι ευχαριστημένο, κι ας νιώθεις ότι έφαγες μια δυναμική γροθιά στο στομάχι από πέντε νεότατους performers, τρεις ηθοποιούς, την ικανότατη Μαρία Καυκαρίδου, το σοβαρό και μετρημένο Δημήτρη Κωνσταντινίδη και τη φρέσκια Ράνια Σαμάν (συγκλονιστικός ο μονόλογός της για το γατάκι), τον πολύ καλό Αντρέα Χατζηγεωργίου και τη νεαρή χορεύτρια Κωνσταντίνα Μαρκίδη (που αντικαθιστούσε τη χορογράφο Milena Ugren-Koulas)- σαν μια ανεξάρτητη πινελιά στο όλο έργο, μια ψυχαναγκαστική έφηβος που πέφτει υπέροχα κάτω, υπογραμμίζοντας την ψυχική αναπηρία.