ΟΜΑΔΑ ONE/OFF

Κριτική Έργου

WHERE IS MY LOVE? ****

| Εκτύπωση | 19/05/2008 | Γράφει η Αργυρώ Τουμάζου

One/ Off
ΑΝ Η ΛΕΞΗ «LOVE» ΣΑΣ ΠΑΡΑΠΕΜΠΕΙ ΣΕ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΥΣ, ξεχάστέ το! Γιατί το ενδιαφέρον performance της νεοσύστατης νεανικής ομάδας ONE/OFF της Λεμεσού, αποτολμά τη δυσάρεστη πλευρά της. Της κακοποίησης, μικρής-μεγάλης, ψυχικής, πνευματικής, από μια «αγάπη» καταπιεστική και αρρωστημένη. Πανανθρώπινο φαινόμενο, αλλά εδώ άκρως κυπριακό αφού αναγνωρίζουμε συμπεριφορές οικείες. Μια αλυσίδα εικόνων, που ενώ αδιαφορεί για κλασική πλοκή και συνοχή, όμως εξελίσσει χαρακτήρες και θέμα δυναμικά και ποικιλότροπα, μέσω μιας σειράς έντονων στιγμιότυπων.
Μια μάνα μπουκώνει ανελέητα την κόρη με ψωμί και το γιο με γάλα, με ένα καταναγκασμό οικοκυράς σε απόγνωση. Με το σύζυγο αργότερα από παθολογικό έρωτα σε βία (ένα ζουμερό ντουέτο αποτελεσματικά χορογραφημένο) και συνεννόηση καμία. Ένας διάλογος των δύο παιδιών, θύματα της κατάστασης, υποδεικνύει τη σεξουαλική κακοποίηση πατρός. Θέαμα ενεργητικό, χωρίς μελόδραμα, ούτε εξηγήσεις, αλλά μια έξυπνη και ζωντανή μεταφορά, με μια αφαίρεση σύνθεσης που ίσως θεωρηθεί «διανοούμενης τάσης», αλλά που απαιτεί να της αφεθείς για ν’ απολαύσεις θέαμα. Αυτή είναι η ιδιαίτερη αισθητική τους, όσο μπορώ να γίνω αντιληπτή. Και με πολύ σοφό δίχτυ ασφαλείας τη συρραφή κειμένων που έκανε η Μαρία Κυριάκου (ιδέα και σκηνοθετική επιμέλεια παράστασης) από κείμενα λογοτεχνών, Ελλήνων και ξένων, όπως Οδυσσέας Ελύτης και Κωνσταντίνος Βήτα, Σάρα Κέιν και Μαλβίνα Κάραλη και πολλοί άλλοι. Με ωραίες μουσικές επιλογές, κι ευαισθησία στα τραγούδια τους, όπως το εισαγωγικό ερωτικό του αρσενικού και τα μελαγχολικά σιγοτραγουδίσματα των αδερφιών. Πρόβαλαν και μια στιγμή γενικές στατιστικές για τη βία στην οικογένεια, τολμώντας ευτυχώς και στοιχεία Κύπρου, όπου η Λεμεσός βγαίνει πρώτη με διαφορά. Αν αυτό δεν μας αφορά, τότε τι σκ…
Το τέλος σε βρίσκει σίγουρα επηρεασμένο, μην πω κι ευχαριστημένο, κι ας νιώθεις ότι έφαγες μια δυναμική γροθιά στο στομάχι από πέντε νεότατους performers, τρεις ηθοποιούς, την ικανότατη Μαρία Καυκαρίδου, το σοβαρό και μετρημένο Δημήτρη Κωνσταντινίδη και τη φρέσκια Ράνια Σαμάν (συγκλονιστικός ο μονόλογός της για το γατάκι), τον πολύ καλό Αντρέα Χατζηγεωργίου και τη νεαρή χορεύτρια Κωνσταντίνα Μαρκίδη (που αντικαθιστούσε τη χορογράφο Milena Ugren-Koulas)- σαν μια ανεξάρτητη πινελιά στο όλο έργο, μια ψυχαναγκαστική έφηβος που πέφτει υπέροχα κάτω, υπογραμμίζοντας την ψυχική αναπηρία.